برای توریسم درمانی که گاهی از آن با عنوان توریسم سلامت و یا گردشگری سلامت نام برده می‌شود توسط سازمان جهانی گردشگری این چنین تعریف شده است : استفاده از خدماتی که به بهبود یا افزایش سلامتی و افزایش روحیه فرد (با استفاده از آب‌های معدنی ، آب و هوا یا مداخلات پزشکی) منجر می‌شود و در مکانی خارج از محل سکونت فرد – که بیش از ۲۴ ساعت است – به طول می‌انجامد.
توریسم درمانی از زمان یونان و روم باستان بوجود آمده و سپس در بسیاری از کشورهای اروپایی و آمریکایی رونق یافته است.از زمانهای گذشته مردم برای آرامش روحی و سلامت جسمی به رودخانه ها و آب های معدنی می رفتند و معتقد بودند استفاده از این آبها در درمان بیماری ها مفید است.رفته رفته در اطراف چشمه‌های آب معدنی و تسهیلات درمانی ساخته شد و توریسم درمانی به شکل امروزی توسعه یافت.در انگلستان، نمونه‌های آن را می‌توان در شهرهای بادن، لاسانه، موریتس و اینترلاکن در سوییس، بادن و ویسبادن در آلمان، وین در اتریش و بوداپست در مجارستان مشاهده کرد. در این شهرها مردم از آب‌های معدنی به منظور معالجه بیماری‌هایی همچون رماتیسم، عفونت‌های پوست و سوءهاضمه استفاده می‌کردند.
در ایران نیز ،شهر توریستی سرعین با دارا بودن ظرفیت‌های گردشگری نظیر آب‌های گرم و معدنی و آب و هوای مطبوع سالانه پذیرای گردشگران از مناطق مختلف کشور و خارج از کشور میباشد. شهرستان سرعین دارای ده‌ها چشمه آبگرم معدنی با خواص متعدد است که همه ساله در ایام تعطیلات نوروزی و تابستان میزبان میلیون‌ها گردشگری است که در شهر سرعین واقع در دامنه سبلان از جلوه‌های زیبا و خدادادی آن استفاده کرده و از مناظر طبیعی و گردشگری شهر سرعین همچون پیست اسکی آلوارس، آب‌های گرم و روستاهای هدف گردشگری بهره‌مند می‌شوند.